Pawilon Operalab

Sztuka towarzyszy człowiekowi od narodzin cywilizacji i przenika niemal wszystkie dziedziny życia. Nieustannie redefiniowana, przechodzi ciągłą ewolucję, a jej granice są niemożliwe do sprecyzowania. Idea powołania w miejskiej przestrzeni OPERALAB – mobilnego think tanku – jest dowodem transformacji zachodzących w strukturach Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, stanowiących o otwartości i nowoczesności tej elitarnej instytucji kultury. Symbolem inicjatywy jest pawilon, będący letnią siedzibą OPERALAB: miejscem, gdzie podobnie jak w operze, wspólnie egzystują wszelkie dziedziny sztuki.

Uniesiona ponad terenem, charakterystyczna konstrukcja o pozornie złożonej budowie, tworzy otwartą przestrzennie strukturę. Wspiera się zaledwie na pięciu, koncentrycznie położonych smukłych tarczach. Ich znaczna długość oraz kierunek ustawienia, zwiększają zakres oddziaływania wnętrza, nie definując jednoznacznie jego granicy. Relacja pawilon – miasto, jest każdorazowo ustalana, zależnie od potrzeb konkretnego wydarzenia. Przestrzeń pomiędzy podporami stanowi bufor, dystans, konieczny do uzyskania odpowiedniego stopnia intymności we wnętrzu i pozwalający na subtelną l i m i t a c j ę odwiedzających. Pawilon pozostaje miejscem d o s t ę p n y m dla wszystkich, którzy świadomie zdecydują się na wniknięcie do jego centrum.

Uroczysty i podniosły n a s t r ó j, jaki panuje we wnętrzu pawilonu, przyciąga miłośników sztuki, przywodząc na myśl chwile spędzone w wytwornych salach operowych i teatralnych. Wysoka, efektowna przestrzeń z „wirującymi” drewnianymi pierścieniami, to nic innego jak reminiscencja klasycznej widowni teatralnej: wysokiej, monumentalnej, otoczonej kolejnymi warstwami balkonów. W takim miejscu, oderwani od codzienności, dajemy „porwać się” czystej sztuce.

To tutaj architektura przestaje być zaledwie tłem dla artystycznych wydarzeń, lecz aktywnie bierze udział w budowaniu nastroju! W rękach twórcy, kuratora, opiekuna, pawilon staje się multimedialnym narzędziem działającym na wszystkie zmysły. Światło, dźwięk, obraz, przestrzeń ulegają przeobrażeniu, dostosowują się do konkretnych pomysłów. Takie warunki prowokują do eksperymentu. Są doskonałym gruntem dla działań artystycznych oraz polem badań innowacyjnego think-tanku.

Zarówno we wnętrzu jak i na zewnątrz, wyraźny, modułowy charakter struktury komunikuje zasadę m o b i l n o ś c i, a mocno wyartykułowane połączenia wzmacniają ten efekt. Moduł – pojedyncza tarcza o stałej wysokości 3m i zmiennej długości – jako jednostka konstrukcyjna, techniczna i formalna, stanowi odzwierciedlenie współczesnej tendencji architektury do w i e l o f u n k c y j n o ś c i elementów składowych.